تنهائی

بغل کن بالشت را بعد از این او برنمی گردد
بهار ِ مملو از گلهای ِ شب بو برنمی گردد

خودت دستی بکش روی ِ سرت خود را نوازش کن
سرانگشتی که میزد شانه بر مو برنمی گردد

دلت پر میکشد میدانم اما چاره تنهایی ست
به این دریاچه دیگر تا ابد قو برنمی گردد

ببندی یا نبندی سبزه ها را بعد از این روبان
نگاه ِ گوشه ی ِ قابش به این سو برنمی گردد

هوا غمگین، نفس خسته، در و دیوار لب بسته
سکوت ِ خانه سنگین و هیاهو برنمی گردد

گذشت آن خاطرات و آن حیاط و شمعدانی ها
هوای ِ عصر و تخت و چای ِ لیمو برنمی گردد

همیشه آخر ِ این فیلم، جای یک نفر خالی ست
به صحنه قیصری با زخم ِ چاقو برنمی گردد

نوشتی تا "خداحافظ" به روی ِ شیشه های ِ مه
خدا هم گریه کرد از جمله ی او برنمیگردد